In een droom liep ik ergens op een heuvel, op een zandpad, temidden van heel mooie natuur.
Er waren prachtige bomen en mooie velden die heel mooi in bloei stonden.
Temidden van die bloeiende velden lag een dorpje met witte huizen.
Alles bij elkaar was het een verademing voor het oog.
Het zag er allemaal héél vredig uit.
Terwijl ik op dat zandpad liep was er ineens een zware aardbeving, en spleet de grond open. Over kilometers lengte ontstond er in enkele ogenblikken een breed en diep ravijn. En bijna de helft van het dorpje verdween in de diepte.
Het volgende moment stond ik in het dorpje.
Daar viel ik van de ene verbazing in de andere. De mensen waren daar gewoon met hun dagelijkse dingen bezig.
Ze maakten zich druk over tal van futiliteiten en onbenulligheden en leken zich er totaal niet van bewust dat zojuist de helft van het dorpje was verdwenen in de afgrond die er momenten eerder ontstaan was.
Eén vrouw stond te schelden op een verkoopster omdat ze te weinig wisselgeld terug gekregen zou hebben.
Een stukje verder stonden mannen rondom een auto die één van hen kennelijk zojuist gekocht had.
Weer een stukje verder stonden wat vrouwen druk te discussiëren over de laatste mode, waar ze de avond ervoor iets van op de televisie gezien hadden.
Maar niemand had het over de ramp die hun dorpje momenten eerder had getroffen. En niemand stak ook maar één vinger uit om de getroffenen die het overleefd hadden te helpen. Sterker nog, het leek wel alsof ze die mensen niet eens zagen. En de mensen die in de diepte verdwenen waren niet misten.
Even later stond ik voor een vreemd ogend gebouw. De architectuur leek wel op een mengeling van allerlei soorten kerken en moskeeën. Zo had het een koepel als van een moskee, een torenspits als van een protestantse kerk, beelden bij de ingang als van een katholieke kerk, en nog vele andere soorten kenmerken van anderen religies.
Het gebouw stond op de rand van de afgrond en ik zag dat de grond onder een deel van het gebouw al was weggeslagen. Ik begreep dat het niet lang meer zou duren of ook dit gebouw zou in de afgrond verdwijnen. Terwijl ik daarnaar keek hoorde ik een mengeling van geluiden en stemmen uit het gebouw komen. Er waren dus nog mensen binnen die heel snel naar buiten moesten komen wilden ze hun leven redden.
Ik besloot naar binnen te gaan om hen te waarschuwen. Daar viel ik opnieuw in verbazing Het bleek dat binnen dit gebouw allerlei soorten religies hun samenkomsten hielden allemaal in een apart hoekje in dezelfde ruimte.
Zo lag er een man languit op zijn buik met de armen wijd gespreid voor een beeld te bidden. Hij wilde bescherming voor zijn gezin.
Een klein stukje verderop zat een vrouw geknield voor een ander beeld. Zij bad voor bescherming voor een reis die ze moest gaan maken.
Voor in de ‘kerk’ zat een vrouw geknield voor een mariabeeld en ze vroeg het beeld of ze haar invloed wilde gebruiken om Jezus te dwingen haar te geven wat ze wilde.
Dit alles, terwijl in een zijbeuk een orkest van het Leger des Heils hun melodieën zat te spelen.
Aan de andere kant van het gebouw onder een grote afbeelding van een duif waren leden van een pinkstergemeente aan het dansen. Zij aanbaden de Heilige Geest. Terwijl ze hun handen ophieven naar de afbeelding van de Duif, verweten zij de katholieken die geknield lagen voor beelden dat ze beelden aanbaden. Maar deden zij onbewust niet precies hetzelfde?
Verder lag er in het midden nog een groepje moslims geknield, en waren er langs de muren diverse andere groepen bezig met hun religieuze uitingen.
Het was duidelijk dat de buitenkant van het gebouw weergaf wat er zich binnen afspeelde.
Het was een allegaartje van allerlei religies, maar het bevrijdende evangelie had er kennelijk nog nooit geklonken, of het was vervormd naar menselijke ideeën.
Toen ik van mijn verbazing bekomen was realiseerde ik me waarom ik naar binnen was gegaan. Ik begon ze allemaal aan te spreken, en op te roepen om te stoppen waarmee ze bezig waren, en het gebouw zo snel mogelijk te verlaten. Want het zou niet lang meer duren voordat ook dit gebouw in de diepte zou verdwijnen.
Weer verbaasde ik me, want de mensen stonden niet op om zo snel mogelijk het pand uit te gaan maar ze keerden zich tegen me. Ik verstoorde hun religieuze activiteiten en ik had het recht niet om dat te doen. Nogmaals benadrukte ik hen dat hun leven gevaar liep. Maar ik werd niet geloofd, en toen ik hen vertelde dat het halve dorp al in de diepte was verdwenen werd ik uitgelachen.
Om zelf geen gevaar te lopen moest ik mijn pogingen hen te overtuigen staken en het gebouw verlaten, en terwijl ik met een intriest gevoel terug liep naar het zandpad hoorde ik achter me het gebouw met donderend geweld instorten en in de diepte verdwijnen. Toen ik omkeek zag ik niet meer dan een stofwolk op de plek waar het gebouw eens had gestaan.
Verdriet overmande me en ik kon niet anders dan gaan zitten en huilen. Hoe graag had ik de levens van al die mensen willen redden, maar ze wilden niet luisteren.
Toen ontwaakte ik, en bedacht me dat het in de wereld precies eender gaat.
Al jaren waarschuw ik, maar mensen willen niet luisteren.
Het lijkt soms wel alsof ik de mensen oproep zich te bekeren, op een plek waar niemand me horen kan.
Toch zal die geduchte dag des Heren eens komen, en zal het voor iedereen die de Christus niet volgt voor eeuwig te laat zijn.
Zorg er alsjeblieft voor, dat je gereed bent je schepper te ontmoeten!
Het delen van deze berichten wordt zeer gewaardeerd
Internet http://harryschoemaker.nl
ENGLISH
Read more of these messages at:
https://devotionals.harryschoemaker.nl
like my page “The Worldwide Ekklesia” at:
https://www.facebook.com/105183107629951
NEDERLANDS
Lees meer van deze berichten op:
https://overdenkingen.harryschoemaker.nl
like mijn pagina “De Wereldwijde Ekklesia” op:
https://www.facebook.com/105641897612417
BILINGUAL / TWEETALIG
follow me on Twitter / Volg mij op Twitter: @schoemakerharry
or join my group / of sluit aan op mijn groep:
“What the Bible says (ex Ekklesia)”
https://www.facebook.com/groups/504827266881852/